Nikotynizm – pomoc w zerwaniu z nałogiem

Co roku 31. maja obchodzimy Światowy Dzień bez Papierosa. Święto stanowi okazję do zwrócenia uwagi całego świata na powszechność nałogu palenia papierosów i jego negatywne skutki zdrowotne. Dzień ma równie zachęcić do 24-godzinnego okresu abstynencji od wszystkich form konsumpcji tytoniu na całym świecie.

W XX wieku papierosy zabiły około 100 milionów ludzi, a jeśli sytuacja się nie zmieni, to w tym wieku zabiją prawie miliard ludzi. Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że do 2020 roku tytoń zabije 10 milionów ludzi rocznie. Związek z paleniem wykazują zachorowania na nowotwory, zlokalizowane aż w 14  narządach (m.in. nerkach, pęcherzu moczowym, żołądku i jelicie grubym). Badania wykazują, że za zachorowania na raka w 80-90 % odpowiadają czynniki  zewnętrzne.  U palaczy ryzyko zgonu wywołane nowotworami złośliwymi jest  7-krotnie większe niż u niepalących, natomiast z powodu raka płuc aż  30-krotnie większa!!! Wyobraź sobie, że tylko dzisiaj z powodu raka płuc w skutek palenia papierosów zmarło kolejne 55 Polaków.

Rakotwórcze polepszacze

Zanim powstanie papieros, do tytoniu dodaje się wiele aromatów, a także substancji konserwujących, często o nieznanym, utajnionym przez producentów składzie chemicznym. Na przykład specjalne sole powodują, że papieros stale się tli, amoniak zmieniając pH biologicznie uaktywnia nikotynę, cukier i lukrecja poprawiają smak, a gliceryna dłużej zachowuje świeżość tytoniu. Tak chemicznie "spreparowany" papieros dostarcza palaczowi substancji, od której się uzależnia - nikotyny oraz 4.000 innych toksycznych związków chemicznych, w tym 40 substancji o działaniu rakotwórczym.

Dym tytoniowy składa się z prawie 4.000 związków chemicznych, z tego ponad 40 to substancje rakotwórcze. Ich działanie nie jest ograniczone jedynie do palaczy tytoniu, ale także dotyczy wszystkich tych osób (mężczyzn, kobiet i dzieci), które przebywają w pomieszczeniach, gdzie występuje dym tytoniowy (tzw. "palenie bierne").

Wchłanianie dymu tytoniowego zachodzi głównie w układzie oddechowym, a także w przewodzie pokarmowym jako rezultat połykania m.in. śliny.
Składniki dymu przenikają do krwiobiegu i są rozprowadzane po całym organizmie. Zły wpływ dymu tytoniowego obserwowany jest nie tylko w obrębie jamy ustnej czy płuc, ale także we wszystkich innych narządach, np. w pęcherzu moczowym, trzustce, narządach rodnych itp. Wykazano również zaburzenia funkcjonowania narządu wzroku, czy uszkodzenia formującego się płodu. Wiele tych faktów jest ukrywanych przez firmy farmaceutyczne i sprzedające papierowy -  świadomość szkód zdrowotnych wśród palaczy nie jest w ich interesie. Niewiele mówi się o szkodliwości izotopów radioaktywnych zawartych w papierosach. Każdy palacz wie natomiast, że niebezpieczne dla zdrowia związki są zawarte w substancjach smolistych. Chociaż w tytoniu znajduje się wiele izotopów radioaktywnych, badania wykazały, że do dymu przedostaje się tylko polon i radioaktywny ołów.

„Czysty dym”?

Tytoń ma wysoką temperaturę żarzenia (dochodzącą do 900 st. Celsjusza), co powoduje, że w procesie palenia papierosów przekształceniom chemicznym ulegają prawie wszystkie zawarte w nim składniki. Oznacza to, iż w postaci dymu przedostają się one do naszego organizmu. Dla tego typu zagrożeń nieskuteczne okazują się stosowane w większości papierosów filtry. Papierosy z filtrami i mniejszą zawartością nikotyny to mit! To tylko sposób uspokajania opinii publicznej, chociaż koncerny papierosowe od ponad trzydziestu lat wiedzą, że działanie samego tytoniu jako filtra daje podobne efekty, jak acetat celulozy, obecnie stosowany w filtrach.

Z tego powodu wielu przeciwników papierosów domaga się zakazu stosowania filtrów. Filtry przynoszą oszczędności dla koncernów tytoniowych, a ludzie myślą, że palą zdrowiej. To samo dotyczy papierosów w wersji "light".
Ludzie, którzy przerzucają się na lżejsze papierosy, zazwyczaj bardziej się zaciągają lub po prostu palą więcej i częściej.

W dymie papierosowym jest ich kilkadziesiąt. Do najważniejszych należą: arsen, benzopiren, nitrozaminy i diabelska mieszanka z policyklicznych węglowodorów aromatycznych, aldehydów, fenolu itd.  Smoła i nikotyna to najsilniejsze trucizny.

Ponad połowa polonu i ołowiu zawartego w tytoniu trafia do organizmu palacza. Na podstawie badań prowadzonych na Uniwersytecie Gdańskim stwierdzono, że osoba wypalająca półtorej paczki papierosów dziennie otrzymuje w ciągu roku taką dawkę promieniowania jonizującego, jakby przeszła około 300 badań rentgenowskich!!!
Wiadomo przecież, że tego typu badania nie powinny być robione częściej niż 1-2 razy w miesiącu bez negatywnych skutków dla zdrowia.

Palaczom szkodzi nie tylko nikotyna, czy dioksyny, ale także substancje radioaktywne zawarte w dymie papierosowym. Wypalając dwie paczki papierosów dziennie, w ciągu roku można otrzymać aż cztery razy większą dawkę promieniowania jonizującego niż ta, którą otrzymali w ciągu dwóch lat od katastrofy w Czarnobylu mieszkańcy najbardziej zagrożonych rejonów Polski.

Wypalając dziennie dwie paczki polskich papierosów, rocznie otrzymuje się dawkę równą około 470 mSv. Przyjmuje się, że bezpieczna granica promieniowania rocznie to 200 mSv (milisiwert jest jednostką dawki promieniowania pochłoniętego przez organizm). Na terenie Polski naturalnie otrzymujemy 2,5 mSv rocznie. Promieniowanie to pochodzi od naturalnych radiopierwiastków zawartych w skałach, glebie i naszych organizmach – potasu-40, radu-226, radonu-222, polonu-210 oraz innych radioizotopów z rodziny uranu i toru. Minimalna dawka, przy której wypadają włosy, wynosi 1000 mSv. Dawka śmiertelna to jednorazowo 3000–5000 mSv, choć w Hiroszimie i Nagasaki u tych, którzy ocaleli najbliżej centrum wybuchu, odnotowano aż 6000 mSv.

Choroby wskutek palenia aktywnego i biernego

Dym tytoniowy ma wpływ na wiele dolegliwości u dzieci i dorosłych.
Wdychanie dymu tytoniowego ma udowodnione znaczenie w powstawaniu następujących chorób degeneracyjnych i nowotworów (zwiększa ryzyko ich wystąpienia):

- miażdżyca, nadciśnienie, żylaki, wylew krwi do mózgu, udar

- choroby ośrodkowego układu nerwowego 

- przewlekła obturacyjna choroba płuc, rak płuc

- choroby przewodu pokarmowego

- rak trzustki

- rak żołądka

- choroba wrzodowa, refluks i rak przełyku (np. Baretta)

- dyspepsja

- impotencja, rak prącia

- zaburzenie zapłodnienia -
- rak szyjki macicy
- rak pęcherza moczowego
- rak nerki

- rak jamy ustnej
- rak krtani
- rak gardła
- rak wargi dolnej
- przedwczesne wystąpienie: starzenia się skóry, siwienia włosów, zaćmy, zwyrodnienia plamki żółtej oka, zmian w obrębie krążków międzykręgowych o typie dyskopatii , interakcje lękowe;
- wpływ na ciążę i rozwój płodu
- zwiększenie ryzyka samoistnego poronienia, obumarcia płodu i zgonu dziecka w okresie okołoporodowym, niedorozwój płodu (dzieci matek palących mają średnio mniejszą masę urodzeniową o 170 g)
- dym tytoniowy ma również wpływ na późniejszy rozwój fizyczny i intelektualny dziecka.

Od czego zacząć ?

Od czego zacząć, aby zwiększyć szanse na wyjście z nałogu? Aby leczenie było efektywne, musi być spełnionych kilka warunków. Po pierwsze, osoba paląca musi mieć silną motywację do rzucenia palenia. To nie może wypływać z porad innych osób, namowy rodziny. Palacz rzeczywiście musi chcieć rzucić palenie.
Po drugie, musi być do tego gotowy, tzn. rozważać to na poważnie, „przymierzać się" do tego. Po trzecie, musi zdawać sobie sprawę, że prawdopodobnie za pierwszym razem to mu się nie uda, a prób może być kilka, a nawet kilkanaście.

Sięgamy po farmakologię
Palacze mają do wyboru dwie grupy leków: zawierające nikotynę oraz oddziałujące na centralny układ nerwowy i mechanizmy uzależnienia, związane z uwalnianiem różnych neurotransmiterów. Głównym neurotransmiterem odpowiedzialnym za odczuwanie przyjemności przy paleniu jest dopamina. Środki, które oddziałują na te mechanizmy, powodują zmniejszenie wydzielania dopaminy na tyle, że palenie nie jest już związane z tak dużą przyjemnością.
Leki zawierające nikotynę działają inaczej: dostarczają nikotynę w czystej postaci, ale bez dodatkowych związków chemicznych, karcynogennych i toksycznych, których w dymie papierosowym jest ponad 4 tysiące. Poziom satysfakcji po podaniu leku jest znacznie mniejszy niż przy zapaleniu papierosa, nie ma też uczucia przyjemności, jakie towarzyszy paleniu, bo leki te dostarczają do organizmu znacznie niższą dawkę nikotyny i nie łączą się z receptorami centralnego układu nerwowego tak szybko, jak po wypaleniu papierosa. Ich zadaniem jest zmniejszyć objawy odstawienia.

1/ Nikotynowa terapia zastępcza

Wśród leków zawierających nikotynę mamy do dyspozycji gumę, plastry, tabletki podjęzykowe, mini-tabs do ssania, inhalator (działa podobnie jak guma czy tabletki, ponieważ cząsteczki aerozolu osadzają się w górnym układzie oddechowym). Z preparatów dostępnych na świecie, w Polsce nie ma jedynie inhalatora donosowego, który najbardziej imituje wypalenie papierosa, najszybciej powodując wzrost stężenia nikotyny we krwi, ale jednocześnie jest preparatem najbardziej uzależniającym.

W przypadku gumy do żucia (NICORETTE, NIQUITIN) wstępna dawka powinna zostać ustalona indywidualnie w zależności od stopnia uzależnienia pacjenta od nikotyny. Zazwyczaj stosuje się 8 - 12 gum o odpowiedniej zawartości nikotyny na dobę. Osoby palące o niskim stopniu uzależnienia (palące < 20 papierosów/dobę - test Fagerströma uzależnienia nikotynowego (FTND) < 6) powinny rozpocząć leczenie od dawki 2 mg. Osoby palące o wysokim stopniu uzależnienia powinny rozpocząć leczenie od dawki 4 mg. Nie należy stosować więcej niż 24 gumy na dobę. Gumę należy stosować przynajmniej przez 3 miesiące. Następnie należy rozpocząć stopniowe odstawianie gumy. Leczenie powinno zostać zakończone, gdy dawka zostanie zmniejszona do 1 - 2 gum na dobę.
Aby wydłużyć odstępy pomiędzy paleniem oraz w celu maksymalnego zmniejszenia ilości wypalanych papierosów, gumę należy stosować w okresach pomiędzy wypalanymi papierosami w momencie pojawienia się chęci zapalenia papierosa. Jeśli po 6 tygodniach nie osiągnie się zmniejszenia ilości wypalanych papierosów w ciągu doby, należy skonsultować się z lekarzem. Należy rozważyć próbę zaprzestania palenia, tak szybko jak będzie to możliwe, ale nie później niż 6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Jeżeli w ciągu 9 miesięcy od rozpoczęcia leczenia nie jest możliwa poważna próba zaprzestania palenia należy skonsultować się z lekarzem. Na ogół regularne stosowanie gum przez okres dłuższy niż 12 miesięcy nie jest zalecane. Niektórzy byli palacze mogą wymagać dłuższego leczenia, aby uniknąć powrotu do palenia. Niewykorzystane gumy należy zachować na wypadek nagłego pojawienia się głodu nikotynowego. Należy korzystać z porad grup wsparcia, gdyż mogą one wspomóc proces rzucania palenia i pomóc zakończyć terapię sukcesem.
Czasowa abstynencja - Gumę należy stosować podczas przerw między wypalanymi papierosami, gdy pojawia się chęć zapalenia, na przykład w miejscach, gdzie palenie jest zabronione lub w innych sytuacjach, w których chce się uniknąć palenia.
Plastry transdermalne (NICOPATCH, NICORETTE SEMI TRANSPARENT PATCH, NIQUITIN) dostarczają do organizmu odpowiednie dawki nikotyny. Nikotyna zawarta w plastrach podawana jest w czystej postaci. W odróżnieniu od papierosów, plastry nie wydzielają szkodliwych substancji smolistych ani dwutlenku węgla, które powstają w procesie spalania. Przewidziany do stosowania przezskórnego plaster składa się z zewnętrznej, elastycznej powłoki, taśmy przylepnej zawierającej nikotynę oraz przezroczystej, ochronnej powłoki, która musi być zdjęta przed użyciem. Nikotyna jest powoli uwalniana z plastra i ze stałą szybkością wchłaniana przez skórę. Stałe uwalnianie nikotyny jest możliwe w wyniku jej równomiernego rozmieszczeniu w plastrze. Plastry są przeznaczone do stosowania w okresie aktywności podczas dnia, tj. przez około 16 godzin, gdyż mają one imitować okres dostarczania nikotyny podczas palenia. Bezwzględna dostępność biologiczna tej substancji wynosi ponad 90% i nie zależy od miejsca przyklejenia plastra. Plaster należy przykleić rano, po przebudzeniu, na nieuszkodzoną powierzchnię skóry a zdjąć przed pójściem spać. Leczenie za pomocą plastrów (systemu transdermalnego) imituje wahania stężenia nikotyny u palaczy w ciągu dnia i bez przyjmowania nikotyny podczas snu. Stosowanie plastra w ciągu dnia nie powoduje zaburzeń snu obserwowanych podczas stosowania nikotyny podczas snu. U osób o dużym stopniu uzależnienia zaleca się rozpocząć leczenie od plastra 25 mg/16 h stosowanego raz na dobę przez osiem tygodni. Następnie należy rozpocząć stopniowe odstawianie plastrów (systemu transdermalnego). Należy stosować raz na dobę plaster 15 mg/16 h przez dwa tygodnie a następnie 10 mg/16 h raz na dobę przez kolejne dwa tygodnie. U osób o małym stopniu uzależnienia zaleca się rozpocząć leczenie od plastra 15 mg/16 h stosowanego raz na dobę przez osiem tygodni a następnie kontynuować leczenie za pomocą plastra 10 mg/16 h stosowanego przez kolejne 4 tygodnie.

Nie zaleca się stosowania plastrów dłużej niż przez 6 miesięcy. Jednak niektórzy byli palacze mogą wymagać dłuższego okresu leczenia, aby nie wrócić do nałogu.

Można stosować same plastry transdermalne lub w skojarzeniu z gumami zawierającymi nikotynę lub inhalatorem. Należy korzystać z porad grup wsparcia, gdyż mogą one wspomóc proces rzucania palenia i zakończyć terapię sukcesem.

NICORETTE INHALER - USTNIK + 42 WKŁADY, NICORETTE INHALER - USTNIK + 18 WKŁADÓW

Jest to lek zawierający nikotynę, która uwalnia się i wchłania do organizmu w czasie inhalacji (czyli "zaciągania" się lekiem). 1 wkład odpowiada ok.4 papierosom. NTZ z wykorzystaniem Inhalatora Nicorette powinna trwać ok. 3 miesięcy. W trakcie terapii należy stopniowo zmniejszać liczbę stosowanych wkładów. Każda inhalacja powinna trwać około 20 minut Każdy wkład jest substytutem ok. 4 papierosów, można go użyć 4 krotnie - wystarcza na 4 inhalacje). Otwarty wkład należy zużyć w ciągu 12 godzin. Liczba wypalanych dziennie papierosów / zalecana liczba wkładów:

1-24 / 6

25-32 / 8

33-40 / 10

ponad 40 / 12

2. Bupropion /preparat ZYBAN/

Jest inhibitorem neuronalnego wychwytu zwrotnego amin katecholowych (noradrenaliny i dopaminy) o nieznacznym wpływie na wychwyt zwrotny serotoniny. Nie wpływa na MAO. Wykazuje cechy częściowego agonisty receptorów nikotynowych α4, β2. U osób uzależnionych od nikotyny zwiększa zdolność do powstrzymywania się od palenia, prawdopodobnie poprzez modyfikację mechanizmów noradrenergicznych lub dopaminergicznych w OUN, a także w mechanizmie częściowej substytucji względem receptorów nikotynowych.

Interakcje: nie stosuje jednocześnie z inhibitorami MAO i w okresie co najmniej 14 dni po zaprzestaniu podawania. Bupropion metabolizowany przy udziale CYP 2 B6, hamuje aktywność izoenzymu. Z tego powodu zwiększa stężenie dezypraminy. Podobnego działania można się spodziewać w przypadku innych leków metabolizowanych przez ten izoenzym (np. β-adrenolityki, niektóre leki przeciwarytmiczne, przeciwpsychotyczne , selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Działanie to utrzymuje się do 7 dni po przerwaniu podawania bupropionu. Jednoczesne stosowanie leków będących induktorami enzymów ( np. fenobarbital, karbamazepina, fenytoina) lub hamujących metabolizm może zmieniać działanie bupropionu. Jednoczesne stosowanie lewodopy lub innych leków o działaniu dopaminergicznym może nasilać działania niepożądane.

Przeciwwskazania: choroby przebiegające z drgawkami, np. padaczka, bulimia lub jadłowstręt psychiczny, u osób uzależnionych od alkoholu, u osób po odstawieniu po alkoholu lub leków nasennych przewlekle nadużywanych , u chorych na cukrzycę , u osób przyjmujących leki psychostymulujące lub zmniejszające uczucie głodu.

Działania niepożądane: najczęściej gorączka, bóle w klatce piersiowej, ogólne osłabienie. Notowano zaczerwienienie twarzy, ortostatyczne obniżenie , omdlenia , tachykardię, rozszerzenie naczyń, wzrost ciśnienia tętniczego, bezsenność, bóle i zawroty głowy, pobudzenie, niepokój, drżenia, zaburzenia koncentracji, splatanie, depresję. Mogą się pojawić zmiany skórne.

Dawkowanie: zaleca się rozpoczęcie podawania leku jeszcze w okresie palenia tytoniu i zaplanowanie zaprzestania palenia w ciągu pierwszych 2 tygodni podawania bupropionu, najlepiej w 2 tygodniu. Przez pierwsze 3 dni podaje się 150 mg dziennie, potem 150 mg 2 razy dziennie. Dawka jednorazowa – 150 mg, dobowa – 300 mg. Leczenie prowadzi się przez 7 tygodni. Jeżeli po tym okresie nie odczuwa się wyraźnego złagodzenia objawów nikotynizmu, należy rozważyć przerwanie leczenia. Nie jest konieczna zmiana dawkowania w razie jednoczesnego stosowania preparatów w postaci przez skórnej.                 

   

3/ Częściowi agoniści receptora nikotynowego

Wareniklina /preparat CHAMPIX/jest częściowym agonistą neuronalnych nikotynowych receptorów cholinergicznych α₄ β_2, z którymi wiąże się selektywnie z wysokim powinowactwem, a ze średnim powinowactwem z receptorami 5-HT₃ . Substancją wzorcową dla warenikliny była naturalnie występująca cytozyna. Lek posiada słabsze działanie od nikotyny i niski potencjał uzależniający. Współzawodniczy z nikotyna o to samo miejsce wiążące receptora. Blokuje możliwość pełnej aktywacji receptorów przez nikotynę i zmniejsza uwalnianie dopaminy  w układzie mezolimbicznym, odpowiedzialnym za zjawisko wzmocnienia. Jej wiązanie się z receptorami nikotynowymi  α₄ β₂ powoduje umiarkowany, stały wzrost poziomu dopaminy w układzie mezolimbicznym, odpowiedzialnym i wywołuje efekt wystarczający do osłabienia objawów obniżenia poziomu dopaminy .

u wareniklina nie wchodzi w żadne istotnie klinicznie interakcje z innymi lekami łącznie z burpopionem.

Działania niepożądane: lek dobrze tolerowany, najczęściej w pierwszym tygodniu leczenia obserwowano nudności, może pojawić się ból głowy, bezsenność, niezwykłe marzenia senne. Odstawienie warenikliny po zakończeniu kuracji może wywołać takie objawy jak nasilenie drażliwości, nagląca potrzeba palenia tytoniu.

Dawkowanie: leczenie zaczyna się 1 – 2 tygodnie przed rzuceniem palenia; powinno trwać 12 tygodni. Przez pierwsze 3 dni pacjent przyjmuje 0,5 mg raz na dobę; w dniach 4 – 7 – 0,5 mg 2 razy na dobę.; od 8 dnia do zakończenia leczenia 1 mg 2 razy na dobę. W przypadku sukcesu można rozważyć podawanie przez kolejne 12 tygodni 1 mg leku 2 razy na dobę    

Cytyzyna /preparat TABEX/. Jest to alkaloid otrzymywany z nasion złotokapu zwyczajnego zbliżony działaniem do nikotyny  Pobudza ośrodkowy układ nerwowy, a szczególnie ośrodek oddechowy i naczynioruchowy. Wywołuje w organizmie podobne reakcje jak nikotyna gdyż wiąże się z tymi samymi receptorami. Dzięki temu zmniejsza zapotrzebowanie na nikotynę. Co za tym idzie, głód nikotynowy zostaje zniwelowany. Lek jest względnie bezpieczny, wywołuje znikome interakcje i ma mało przeciwwskazań. Co ważne, nie mogą go jednak stosować kobiety w ciąży. Działania niepożądane ograniczone są do rzadko występujących nudności, wymiotów, przejściowych zawrotów głowy.

Dawkowanie: Doustnie początkowo 1 tabletka co 2 h 6 razy dziennie przez  3 dni, zmniejszając jednocześnie liczbę wypalanych papierosów. Od 4 do 12 dnia 1 tabletka co 2,5 h 5 razy dziennie; od 13 do 16 dnia 1 tabletka co 3 h 4 razy dziennie; od 17 do 20 dnia 1 tabletka co 5 3 razy dziennie; od 20 do 25 dnia 1 – 2 tabletki dziennie. Palenie papierosów należy przerwać ok. 5 dnia od rozpoczęcia leczenia.

Jaka jest skuteczność poszczególnych grup leków?

Przyjęło się, że aby uznać kogoś za osobę niepalącą, musi ona nie palić co najmniej 6 miesięcy, a najlepiej rok. Po roku skuteczność leczenia, wszystko jedno jakimi lekami, wynosi 20-30 proc. To bardzo dobry wynik, biorąc pod uwagę, że uzależnienie od nikotyny jest równie silne, jak uzależnienie od kokainy czy heroiny.
W badaniach kontrolowanych skuteczność preparatów zawierających nikotynę jest dwa razy wyższa w porównaniu z placebo. W przypadku bupropionu i warenikliny, czyli leków działających centralnie, wyniki te są nawet lepsze. Bupropion jest bardziej skuteczny od plastra nikotynowego, a jeśli zastosuje się oba te preparaty jednocześnie, to efekty leczenia po roku wynoszą ok. 36 proc. W przypadku warenikliny wyniki niepalenia przez rok wynoszą trzydzieści kilka procent, a w trzech kontrolowanych badaniach wareniklina wykazuje przewagę i nad placebo, i nad bupropionem.

Decyzje o zaprzestaniu palenia/motywacja/

Palenie jest uzależnieniem fizycznym, ale i psychologiczno-socjalnym. Wszystko zależy więc od tych dwóch elementów. Kobiety palą coraz więcej i ostatnie badania pokazują nawet, że w ciągu ostatnich 15 lat śmiertelność wśród palących czterdziestolatek wzrosła nawet czterokrotnie, podczas gdy u mężczyzn w tym samym wieku spadła nawet o połowę. Ale nie wszyscy wiedzą o tym, że kobietom jest o wiele trudniej zerwać z nałogiem niż mężczyznom. Jednakże statystyki pokazują, że kiedy kobieta już zdecyduje się rzucić zgubny nałóg, o wiele częściej szuka pomocy i wsparcia u specjalistów niż mężczyzna. Według tych samych statystyk, 60% z osób szukających pomocy przy rzucaniu palenia to właśnie kobiety. Także kobieta rzucająca palenie jest średnio o 5 lat młodsza niż mężczyzna, który również podjął właśnie taką decyzję. Dlaczego więc rzucenie palenia to kobietom sprawia większe problemy niż mężczyznom? Tak naprawdę, to nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że skuteczność substytutów nikotyny w ciągu pierwszych 6 miesięcy u obydwu płci jest taka sama, ale pod koniec pierwszego roku u kobiet znacznie spada, podczas gdy u mężczyzn utrzymuje się wciąż na tym samym poziomie. Badania pokazują też, że kobiety nie tyle są uzależnione od samej nikotyny, co od wpływu, jaki ona wywiera na samopoczucie. Te same badania pokazują także, że skuteczność leków antynikotynowych również spada z czasem u kobiet, podczas gdy u mężczyzn nie ulega zmianie. że kobiety odczuwają o wiele większe dolegliwości podczas tzw.”odstawienia” niż mężczyźni. Kolejną ciekawostką jest to, że kobieta, której mąż pali, jest 3 razy bardziej zagrożona ryzykiem ponownego wpadnięcia w nałóg, niż mężczyzna, którego żona pali: paląca żona nie ma żadnego wpływu na proces rzucania palenia u męża. Wynika to z tego, że kobiety generalnie mają tendencję do wspierania małżonka w jego decyzji o zerwaniu z nałogiem, podczas gdy mężowie raczej swoich żon nie wspierają. Istotne znaczenie ma także fakt, że stresujące sytuacje u kobiet 3 razy bardziej niż u mężczyzn wywołują chęć ponownego sięgnięcia po papierosa. Tutaj także naukowcy nie są pewni, ale jedna z hipotez mówi, że pokusa zapalenia papierosa aktywuje inne strefy mózgu, w zależności od płci.


Naukowcy też nie bagatelizują znaczenia hormonów: liczne badania pokazują, że cykl menstruacyjny może mieć znaczący wpływ na chęć na ponowne sięgnięcie po paczkę papierosów. Kobiety o wiele chętniej poddają się pokusie zapalenia papierosa tuż przed okresem, niż w czasie pierwszych 15 dni cyklu. Ale, zauważają niektórzy badacze, jeśli rzucanie palenia ma związek z hormonami, to mogłoby mieć także związek z wagą, twierdzą naukowcy. Powszechnie wiadomo, że tytoń jest anoreksygenem, czyli substancją hamującą pobieranie pokarmu. Więc może wytłumaczenie jest o wiele łatwiejsze niż nam się wydaje: jeśli kobieta znów sięga po papierosa, to po prostu dlatego, że boi się zbytnio przybrać na wadze. Jednakże niektóre badania pokazują, że praktycznie 30% kobiet rzucających palenie w ogóle nie tyje, a te, które tyją, przybierają średnio najwyżej 2 kilo.

Są osoby, które pod wpływem stresującej i zagrażającej zdrowiu czy życiu sytuacji, jak np. przebycie zawału, rzucają palenie z dnia na dzień i nigdy nie wracają do nałogu, a inni po zawale palą jeszcze na oddziale reanimacyjnym. Każdy ma bowiem inny metabolizm, inną genetykę, inny polimorfizm genów, zwłaszcza dla dopaminy - głównego „sprawcy" uzależnienia. Po to właśnie są testy, żeby określić, kto jest bardziej, a kto mniej uzależniony i zdecydować, czy można próbować rzucać palenie bez leków, a jeśli nie - jakie leki zastosować.

Jest o co walczyć

Nie ma czegoś takiego jak nieodwracalne zmiany, nie ma szkód narządowych, których nie można byłoby naprawić. Zaprzestanie palenia w każdym wieku wiąże się z poprawą stanu zdrowia, tak więc rzucić palenie zawsze warto. Oczywiście ryzyko zachorowania na raka płuca zmniejsza się bardzo powoli - to wynika z powolnego rozwoju nowotworu i długiego okresu latencji, który wynosi 15-20 lat. Zasada jest taka, że im dłużej pacjent palił, tym ryzyko trwa dłużej, nawet 10-15 lat. Może się więc zdarzyć, że pacjent rzucił palenie, a po kilku czy nawet kilkunastu latach jednak zachoruje na raka płuc. Jednak w przypadku innych narządów poprawa jest znacznie szybsza, np. ryzyko zachorowania na zawał już po roku jest takie, jak u osoby niepalącej. Jest więc o co walczyć.

Oczyśćmy organizm

Nowość w ofercie

Kuracja oczyszczająca preparatem DETOX FINALIS.

Literatura naukowa definiuje toksynę jako „truciznę, która po wchłonięciu do organizmu lub wytworzeniu w organizmie powoduje zaburzenia jego funkcji lub śmierć.” Niestety, toksyny znajdują się w najbliższym otoczeniu człowieka: w wodzie, glebie i żywności. Szkodliwe substancje chemiczne wnikają do organizmu przez skórę, płuca i układ pokarmowy. Każdy z nas jest narażony na wpływ szkodliwych substancji, które znajdują się w naszym najbliższym otoczeniu. Znajdują się między innymi:

W zanieczyszczonej wodzie, pestycydach, środkach ochrony roślin

W powietrzu i spalinach

W używkach: kawie, herbacie, coca coli, papierosach, alkoholach, narkotykach

W opakowaniach soków – w aluminium, którym jest wyściełany środek

W pożywieniu (konserwantach, barwnikach, antybiotykach), nadmiarze tłuszczów, białek, pieczywa, cukru

Według niektórych autorów można wyróżnić sześć  faz zanieczyszczenia organizmu, którym towarzyszą określone objawy: Chociaż zdrowo wyglądamy, często odczuwamy zmęczenie.

I. Jesteśmy ciągle zmęczeni, a w dodatku łamie nas w kościach i odczuwamy bóle głowy.

II. Zaczynają nam dokuczać alergie, wysypki, egzemy.

III. Czujemy się coraz gorzej; zaczynają się tworzyć kamienie, guzy, torbiele; pojawia się nadwaga.

IV. Dokuczają nam zwyrodnienia kości i stawów, a więc bóle pleców.

V. Musimy się zmagać z chorobami układu nerwowego.

VI. Dochodzi do degeneracji komórek i organów, co powoduje tworzenie się nowotworów.

VII. Spada masa ciała, poprawia się metabolizm

KAŻDY Z NAS powinien poddać się kuracji oczyszczającej co najmniej dwa razy do roku: NAJLEPIEJ WIOSNĄ I JESIENIĄ. Tak role oczyszczającą pełni preparat:

                                                               Preparat: DETOX FINALIS

Skład pojedynczej kapsułki:
skrzyp polny (ziele)                          94 mg
fiołek trójbarwny (ziele)                    80 mg
mniszek (korzeń)                             70 mg
pokrzywa (ziele)                              70 mg
tymianek (ziele)                              50 mg
koniczyna czerwona (ziele)               40 mg
morszczyn                                      30 mg
szałwia (liść)                                   20 mg
czosnek                                          10 mg
zielona herbata                               10 mg
błonnik z akcji                                 10 mg

Reishi ekstrakt                               100 mg

Działanie składników:

Skrzyp polny . Najważniejszym składnikiem skrzypu polnego jest krzemionka. Surowiec skrzypu potarty w palcach skrzypi - stąd jego nazwa. Krzem rozpuszcza się w wodzie stosunkowo łatwo, przenika przez ściany jelit do krwiobiegu, częściowo gromadzi się w tkance łącznej skóry, w krwinkach czerwonych i w trzustce, a pozostała część aktywizuje się w różnych procesach organizmu np. zabliźnianiu się ran po operacjach i zranieniach, przy zwapnieniu ognisk gruźliczych, szczególnie w płucach. Dla tej przyczyny już od dawna jest stosowany w medycynie ludowej w leczeniu gruźlicy. Wykorzystuje się też inne zioła zawierające dużo krzemionki, między innymi skrzyp polny, ziele miodunki, rdest ptasi. Krzem odgrywa też bardzo ważną rolę jako składnik kości i moczu pełniąc w moczu rolę koloidu ochronnego i utrzymującego równowagę między koloidami i krystaloidami.
Krzemionka w błonach śluzowych i w naczyniach krwionośnych, a zwłaszcza kapilarnych, pełni rolę strażnika przeciwdziałającego nadmiernej łamliwości i ich przepuszczalności (uszkodzenia, pęknięcia włoskowatych naczyń w miażdżycy). Z wiekiem ubywa tego składnika w organizmie ludzkim i dlatego leki z większą zawartością krzemu specjalnie wskazane są dla ludzi w starszym wieku, zwłaszcza w początkach miażdżycy, a także w stanach zapalnych dróg moczowych.

Prócz krzemu surowiec skrzypu polnego zawiera także znaczne ilości innych soli mineralnych, m.in. azotan potasowy (odgrywający znaczną rolę w moczopędnym działaniu tego surowca), ponadto flawonoidy, kwasy organiczne, zasady organiczne, saponiny i garbniki. Odwar tego surowca zalecany jest najczęściej w schorzeniach dróg moczowych, lekkich krwawieniach i skąpomoczu (prostata), po różnych zabiegach chirurgicznych, w początkowych stanach miażdżycy, w uszkodzeniach naczyń włoskowatych i dla wzmocnienia ich ścianek. W geriatrii stosowany jest profilaktycznie dla uzupełnienia niedoboru mikroelementów, a także w kamicy nerkowej, pęcherzowej i w stanach zapalnych dróg moczowych łącznie z innymi ziołami działającymi przeciwzapalnie i moczopędnie.

Fiołek trójbarwny. Surowiec zawiera związki flawonoidowe, a między innymi rutynę, biorącą udział w czyszczeniu krwi i przemianie materii, działa bowiem moczopędnie (a wraz z moczem wydalane są z organizmu szkodliwe substancje). Rutyna ułatwia również przyswajanie witaminy C, przedłuża jej działanie w tkankach organizmu, powoduje zmniejszenie przepuszczalności ścian włoskowatych naczyń krwionośnych przeciwdziałając ich łamliwości. W pewnych okolicznościach związki flawonoidowe obniżają poziom cholesterolu w osoczu krwi, dzięki czemu opóźniają proces rozwoju miażdżycy w naczyniach. Surowiec fiołka trójbarwnego zawiera także śluzy i saponiny działające głównie wykrztuśnie i łagodząco w schorzeniach układu oddechowego, garbniki, cukry, barwnik, witaminę C, trochę witaminy A i inne związki. Ziele fiołka trójbarwnego lub też mieszanki z zawartością tego ziela (Rektosan i Degrosan) stosuje się dla poprawy przemiany materii i czyszczenia krwi, w zwalczaniu trądzika, w zapaleniach, wysypkach skóry i egzemach, a) wewnętrznie jako napar; b) zewnętrznie do okładów i kąpieli, przy wyżej podanych schorzeniach skóry. Surowiec ten, stosuje się przy nieżytach pęcherza moczowego, w zaburzeniach wydalania moczu, na skutek przerostu gruczołu krokowego (prostaty).

Mniszek lekarski. Korzeń zawiera związki trójterpenowe (między innymi tarakserol) o smaku gorzkim, garbniki, kwasy organiczne, związki cukrowe (inulinę) i inne. Kwiaty zawierają ponadto małe ilości olejku lotnego, karotenoidy, a sok mleczny tego ziela zawiera także związki kauczuku i inne.
Wszystkie te substancje działają przede wszystkim żółciopędnie i żółciotwórczo, usprawniają czynność wątroby, ułatwiając przepływ żółci do woreczka żółciowego i dwunastnicy. Dla tych właściwości korzeń i kwiaty mniszka lekarskiego mają zastosowanie w schorzeniach wątroby, zwłaszcza jej marskości i uszkodzeniach spowodowanych najczęściej substancjami toksycznymi oraz niektórymi antybiotykami i syntetykami. Surowiec ten stosuje się także w niektórych chorobach dróg żółciowych, a zwłaszcza w atonii i towarzyszących stanach kurczowych.

Pokrzywa. Surowiec pokrzywy zawiera wyjątkowo dużo soli mineralnych, a między innymi wapń, fosfor, magnez, żelazo, a także karotenoidy-flawonoidy, kwasy organiczne (kwas mrówkowy i askorbinowy), jak również witaminę B2 i K,prowitaminę A oraz garbniki. Korzenie zawierają ich więcej niż liście.
Dzięki obecności flawonoidów i niektórych kwasów wszystkie wyciągi wodne z liści pokrzywy działają wybitnie moczopędnie zwiększając wydalanie z organizmu chlorków i mocznika.
Ze względu na zwiększoną zawartość garbników w korzeniach ich przetwory działają silniej ściągająco, przeciwzapalnie i łagodnie przeciwbiegunkowo niż liście. Wyciągi z liści pokrzywy usprawniają także przemianę materii i działają przeciwgośćcowo.
Witamina K przyczynia się do zahamowania krwawień wewnętrznych. Duże ilości soli mineralnych oraz witamin w liściach uzupełniają w organizmie ich niedobór (zwłaszcza mikroelementów), pobudzają trzustkę do działania i wytwarzania określonych enzymów trzustkowych wzmagając ich aktywność.
Wyciągi tego surowca obniżają też nieznacznie poziom cukru we krwi i dla tej przyczyny uchodzą za lek przeciwcukrzycowy. Lek .pobudza również układ krwiotwórczy do zwiększonej produkcji hemoglobiny i krwinek.

Tymianek. Ziele tymianku zawiera stosunkowo duże ilości olejku eterycznego, a w nim przeszło połowę stanowią związki fenolowe (tymol, karwakrol), garbniki (10%), flawonoidy, kwasy organiczne, żywice, cukry i liczne sole mineralne oraz substancje gorzkie i trójterpeny. Olejek eteryczny tymianku, a przede wszystkim zaś zawarty w nim tymol i karwakrol, działają wybitnie bakteriobójczo na wszystkie niemal drobnoustroje groźne dla człowieka, także na te odporne jak i nieodporne na znane antybiotyki.
Głównie dzięki związkom flawonoidowym surowiec tego ziela działa też przeciwskurczowo na mięśnie gładkie pobudzając czynność nabłonka górnych dróg oddechowych. Dla tej przyczyny napary lub też wyciągi z ziela tymianku stosuje się w stanach zapalnych dróg oddechowych, przy męczącym kaszlu, chrypce, wysuszeniu bton śluzowych gardła, w nieżytach oskrzeli i trudnościach w odkrztuszaniu, specjalnie u dzieci, młodzieży i starszych osób. Tymianek stosuje się ponadto w nieżytach żołądka i jelit. Zapobiega nadmiernej fermentacji, wzdęciom i pobudza wydzielanie soków trawiennych, przywraca apetyt. Niszczy pasożyty jelitowe u człowieka. Tymianek poprawia też krążenie krwi, zwłaszcza w kapilarnych naczyniach krwionośnych, przyspieszając spalanie i odżywianie tkanek

Koniczyna czerwona. Ma działanie wykrztuśne i łagodzące stany zapalne oskrzeli. Ponadto stwierdzono działanie tonizujące, uspokajające, przeciwzapalne, słabo moczopędne i przeciwskurczowe. Zioło ma również właściwości pobudzające wątrobę i pęcherzyk żółciowy co wpływa pozytywnie na trawienie,  zaostrza apetyt i łagodzi zaparcia.

Morszczyn pobudza czynności tarczycy, zwiększa przemianę materii, rozszerza naczynia krwionośne, obniża ciśnienie krwi, reguluje wypróżnienia, działa antyseptycznie, moczopędnie, żółciopędnie; likwiduje obrzęki; wykazuje wpływ regenerujący, wzmacniający i przeciwmiażdżycowy.
Morszczyn jest szczególnie przydatny do leczenia otyłości, ponieważ nie tylko przyśpiesza metabolizm (utlenianie tłuszczów i cukrowców), ale również usuwa wodę z organizmu, pozostałą po tkance tłuszczowej, w której z kolei zalega zbędny chlorek sodu, odpowiedzialny za obrzęki i nadciśnienie. Bardzo dobre wyniki daje też połączenie morszczynu z ziołami działającymi silnie moczopędne, a zarazem silnie saluretycznie (saluretyk – lek powodujący głównie wydalenie jonów sodu wraz z moczem i ewentualnie z potem).

Szałwia. Wykazuje działanie odkażające, ściągające, przeciwzapalne i przeciwpotne. Pobudza też wydzielanie soków trawiennych, reguluje perystaltykę jelit i stosowany jest wewnętrznie jako środek przeciwdziałający wzdęciom, nadmiernej fermentacji, w bólach brzucha, kolce jelitowej i przeciw łagodnej biegunce.

Czosnek. Przede wszystkim ze względu na jego szczególne właściwości prozdrowotne. Substancje zawarte w czosnku korzystnie wpływają na nasze serce i układ krążenia, niszczą bakterie, wzmacniają układ odpornościowy oraz poprawiają trawieni

Zielona herbata. Polifenole zawarte w zielonej herbacie działają na proces redukcji tkanki tłuszczowej wielokierunkowo. Jednocześnie pobudzają proces rozpadu tłuszczu, ułatwiają jego spalanie oraz przyspieszają proces niszczenia komórek tłuszczowych. Związki polifenolowe odznaczają się bardzo silnymi właściwościami antyutleniającymi, przez co skutecznie eliminują wolne rodniki, uważane obecnie za główną przyczynę starzenia się. Polifenole zielonej herbaty wykazują silniejsze działanie antyrodnikowe niż witamina E i C, co stawia je na czele listy najskuteczniejszych antyutleniaczy. 

Błonnik z akacji . Rozpuszczalny błonnik z akacji jest uznanym probiotykiem . To oznacza, że po rozpuszczeniu w jelicie, jest on całkowicie trawiony przez bakterie naszej flory jelitowej. A to w efekcie doprowadza do wzrostu ilości dobroczynnych bakterii kwasu mlekowego, które wzmacniają barierę ochronną organizmu poprzez stworzenie niegościnnego środowiska dla obcych, patologicznych, chorobotwórczy bakterii czy grzybów. 

Reishi. Jak żaden inny grzyb czy roślina jest bogaty w: german, triterpeny, genodermy, antyoksydanty, aminokwasy oraz inne substancje. Potwierdziły to szerokie badania przeprowadzone przez wiele naukowych placówek na świecie. Pierwsze chińskie opisy grzybka Ling Zhi, w Japonii zwanego Reishi, pojawiły się w III wieku p.n.e. W tych czasach był on dostępny tylko dla władców i najbogatszych rodów. Przez chińskich cesarzy został uznany za królową roślin leczniczych i stał się ich jedyną własnością. Wierzyli, że dzięki niemu ich dynastie będą nieśmiertelne. Grzyb ten zawiera ponad 100 antyoksydantów odnawiających komórki ludzkiego ciała. Najczęściej wymienianymi składnikami Reishi są witaminy i składniki mineralne m. in. żelazo, magnez, wapń, cynk, miedź, mangan i wymieniany już german. Jednak szczególnie ważna jest obecność polisacharydów i triterpenów.

1. Polisacharydy odgrywają najistotniejszą rolę pod względem farmakologicznym. Wyizolowano ponad 200 rodzajów polisacharydów, z których najważniejsze są b-D-glukany, związane z aminokwasami i wykazujące silne działanie przeciwnowotworowe i przeciwradiacyjne. Zwiększają one poziom interferonu, który podnosi odporność organizmu, niszczą wolne rodniki, wspomagają wytwarzanie komórek typu B produkujących przeciwciała, przyczyniają się również do zwiększenia ilości makrofagów, które wspomagają działanie leukocytów, wpływają na usprawnienie syntezy DNA, RNA i białek w wątrobie, szpiku kostnym oraz we krwi.

2. Triterpeny typu lanostanu, inaczej zwane kwasami ganoderenowymi (m. in. kwas ganosporowy A). Obniżają one poziom cholesterolu, a poprzez produkcję angiotensyny zmniejszają skurcz naczyń krwionośnych, działają przeciwbólowo, detoksykacyjnie, chronią wątrobę i zabijają komórki NT.

3. Adenozyna – może zmniejszać lepkość krwi, przyśpieszać jej obieg i usprawniać zaopatrzenie serca, mózgu oraz powstrzymywać akumulację płytek krwi.

4. Inne składniki – rybozydeanina (przeciwdziała niedotlenieniu organów i tkanek), adenina (redukuje cholesterol), alkalia Reishi (łagodzi stany zapalne, zwiększa przepływ krwi w tętnicach wieńcowych), lakton A (obniża poziom cholesterolu) i błonnik Reishi (redukuje cholesterol LDL, zapobiega zakrzepicy mózgowej, niedotlenieniu oraz miażdżycy tętnic).

Ten niezwykły grzyb dzięki tak bogatemu składowi pomaga regulować pracę całego organizmu, zapewniając poprawne funkcjonowanie podstawowych organów wewnętrznych: serca, wątroby, płuc, trzustki i nerek.

Bezpośrednie działanie ekstraktów Reishi to:

wspomaganie układu odpornościowego i wzmacnianie sił witalnych oraz energii organizmu człowieka;

polepszenie procesu zmiatania wolnych rodników i usprawnienie efektu antyoksydacyjnego;

redukcja zmęczenia i poprawa wydajności organizmu;

podnoszenie komfortu życia osób cierpiących na alergię dróg oddechowych i astmę oskrzelową;

wzmacnianie pracy komórek odpornościowych z jednoczesnym zapewnieniem lepszej profilaktyki i powrotu do homeostazy;

ochrona przed infekcjami wirusowo-bakteryjnymi;

niszczenie i wydalanie szkodliwych komórek, w tym nowotworowych;

działanie przeciwbólowe, detoksykacyjne i opóźniające proces starzenia;

obniżanie wysokiego ciśnienia, poziomu cholesterolu, trójglicerydów i glukozy we krwi;

redukowanie skutków ubocznych chemio- i radioterapii.

Aby zakupić preparat DETOX – FINALIS należy dokonać wpłaty na konto:

Tomasz Mrozowski

Ul. Polna 1

05 – 200 Wołomin

Nr rachunku:    17 1140 2017 0000 4302 1094 8588

  60 kapsułek – 150 zł (     miesięczna terapia)

120 kapsułek – 300 zł (2 – miesięczna terapia)

W tytule przelewu proszę napisać: zamawiam DETOX – FINALIS

Najlepsze efekty przynosi kuracja 2-miesięczna