niedziela, 22 maja 2011

Wątroba - fabryka chemiczna organizmu

Jest najważniejszym narządem odpowiedzialnym za syntezę substancji na potrzeby całego organizmu i największą „fabryką chemiczną” ludzkiego ciała. W duchowym odpowiedniku wątroba to centrum fizycznej przemiany materii. Pełni wiele funkcji takich jak produkcja i gromadzenie  energii oraz odtruwanie organizmu. Choć posiada duże zdolności regeneracyjne, to jednak narażona jest na wiele chorób. Są one już dobrze poznane, stąd duża ilość leków, w dużej mierze ziołowych, dostępnych w aptekach. 

Wstęp

Wątroba jest największym narządem naszego organizmu, zbudowanym z tysięcy komórek zwanych hepatocytami. Odgrywa ważną rolę w układzie pokarmowym, wydzielniczym i wydalniczym uczestnicząc w metabolizmie tłuszczów, węglowodanów i białek. Szczególne znaczenie ma wytwarzanie przez nią żółci niezbędnej dla trawienia tłuszczów i fibrynogenu uczestniczącego w procesie krzepnięcia krwi. Poza tym wątroba magazynuje żelazo i witaminy A, D, E, niewielkie ilości B12 i C, które uwalnia w razie potrzeby oraz, poprzez filtrację krwi, umożliwia oczyszczanie organizmu z toksyn i szkodliwych produktów przemiany materii. Pomimo ogromnych zdolności regeneracyjnych hepatocytów, ich zbyt duże obciążenie powoduje ograniczenie czynności fizjologicznych i niewydolność całej wątroby, co ze względu na pełnione przez nią funkcje, może mieć poważne konsekwencje dla całego naszego organizmu, a nawet zagrażać życiu.

Co zagraża wątrobie i jakie kroki należy podjąć w celu jej ochrony?
Choroby wątroby są jednymi z najczęstszych schorzeń. Większość osób nimi dotkniętych nie jest w ogóle świadoma choroby, aż do bardzo zaawansowanego stadium. Pierwszym objawem, że szwankuje nam wątroba, są wzdęcia po posiłkach, mdłości, uczucie sytości i kłucia lub ból po prawej stronie brzucha promieniujący aż pod żebra. Przejawami przewlekłych chorób wątroby mogą być: osłabienie, łatwe męczenie się, brak apetytu, zmiany skórne a także niedokrwistość i zaburzenia krzepnięcia krwi. Obok tego mogą wystąpić zaburzenia miesiączkowania i płodności u kobiet, a u mężczyzn obniżenie potencji oraz objawy feminizacji (oznaczające występowanie u mężczyzn cech żeńskich np. zmiana sylwetki ciała i wyglądu zewnętrznych narządów płciowych, podwyższenie skali głosu, w wyniku zaburzenia hormonalnego).

Przyczyny niewydolności wątroby

Przyczyną pojawienia się niewydolności wątroby może być:
·        niewłaściwa dieta (zbyt obfite i tłuste posiłki),
·        nadużywanie alkoholu,
·        nadużywanie lub przewlekła terapia niektórymi lekami (fenytoiną, paracetamolem, diklofenakiem, flukonazolem, erytromycyną, amiodaronem, statynami, ranitydyną),
·        toksyny środowiskowe (chlor i metale ciężkie zanieczyszczające wodę),
·        wirusy (wirusowe zapalenia - żółtaczki - typu A, B, C, E, cytomegalia),
·        pasożyty (motylica wątrobowa),
·        zatrucia (toksynami z grzybów, zepsutego pokarmu).

Profilaktyka chorób wątroby

Ze względu na to, że wielu z wyżej wymienionych czynników nie możemy całkowicie wyeliminować, warto zainteresować się profilaktyką chorób wątroby, do której zaliczymy:

1. Dietę lekkostrawną, bogatą w gruboziarniste pieczywo, owoce i warzywa zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe i witaminy.

2. Ograniczenie ilości dań tłustych i smażonych na rzecz duszonych, gotowanych i pieczonych.

3. Posiłki spożywane pomału, regularnie (4-5 dziennie) i w rozsądnych ilościach.

4. Unikanie nadmiaru soli (na rzecz przyprawiania potraw ziołami), ostrych przypraw i cukru (poprzez zastąpienie go przekąskami owocowo-warzywnymi).

5. Utrzymanie masy ciała odpowiedniej dla wieku i wzrostu lub zrzucenie nadwagi.

6. Zachowanie odpowiedniej higieny, przede wszystkim częste mycie rąk oraz warzyw i owoców przed spożyciem.

7. Ograniczenie ilości alkoholu, kawy, napojów gazowanych i rzucenie palenia.

8. Stosowanie tylko niezbędnych leków, przez czas konieczny do wyleczenia.

9. Badania kontrolne podczas farmakoterapii (niektórymi antybiotykami, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi).

10.Stosowanie preparatów zawierających naturalne substancje budulcowe, przyspieszające regenerację i wspomagające pracę wątroby.

Pamiętajmy, że o wiele łatwiej jest zapobiegać chorobom wątroby niż je leczyć!


Jakie składniki zawierają preparaty stosowane w czasie dolegliwości wątroby?
Korzystne wyniki w leczeniu i profilaktyce chorób wątroby można osiągnąć stosując leki pochodzenia naturalnego.

Należą do nich preparaty zawierające:

Wyciąg z nasion ostropestu plamistego Silybum marianum (L.) Gaertn.
Owoce ostropestu Fructus Silybi mariani są surowcem farmaceutycznym. W suchej owocni i w łupinie nasiennej niełupek roślina kumuluje sylimarynę [Cappelletti i Caniato]. Sylimaryna jest zbiorczym określeniem grupy flawonolignanów, czyli związków zaliczanych do flawonoidów. Są one stosunkowo rzadko spotykane w świecie roślin. W skład sylimaryny wchodzą: sylibina w dwóch formach izomerycznych A i B (kompleks określany jako sylibinina), izosylibina w dwóch formach izomerycznych A i B (kompleks tzw. izosylibininy), sylikrystyna (syn. sylichrystyna) i sylidianina (syn. sylidionina). Działanie lecznicze w stosunku do wątroby przypisywane jest głównie sylibinie. Znane są również inne formy flawonolignanów, np. 2,3-dehydrosylibina i 2,3-dehydrosylikrystyna, a także inne flawonolignany, m.in. sylimonina, sylandrina [Kohlmünzer, Morazzoni i Bombardelli]. Zawartość sylimaryny w owocach wynosi od 1,0 do 3,3%. Ostropest uprawiany w Polsce zawiera 0,8-1,0% sylibiny, 0,6-0,9% sylikrystyny, 0,2-0,4% izosylibiny, 0,3-0,5% sylidianiny. We wstępnym etapie produkcji sylimaryny następuje oddzielenie owocni od materiału zapasowego niełupek. W skład materiału zapasowego wchodzi głównie tłuszcz (30%), białko (24%) oraz węglowodany. W oleju dominuje kwas linolenowy (ok. 53%), należący do niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych (NNKT). Wśród kwasów nasyconych przeważa kwas palmitynowy (8,5%). Podstawowym aminokwasem białka jest kwas glutaminowy (18,2%). Udział aminokwasów egzogennych wynosi średnio 29 g w 100 g białka [Andrzejewska i Sadowska K.]. W
Ostropest należy do grupy roślin leczniczych, których działanie na organizm ludzki jest bardzo dobrze udokumentowane. Spośród leków roślinnych, największy udział w rynku mają leki zawierające sylimarynę, stosowane w schorzeniach wątroby. Flawonolignany wykazują działanie antyhepatotoksyczne i ochronne dla wątroby. Mechanizm tego działania opiera się na stabilizowaniu membran hepatocytów i niedopuszczaniu do łączenia się toksyn z powierzchnią komórek. Przypuszczalnie sylimaryna wpływa stymulująco na rybosomalne RNA komórek wątroby oraz powoduje wzrost syntezy białek hepatocydowych. Sylimaryna powoduje stabilizację komórek tucznych, działa ochronnie przeciwko promieniowaniu, które powoduje zahamowanie syntezy wątrobowego i śledzionowego DNA i RNA [Morazzoni i Bombardelli]. Wykazuje też działanie antagonistyczne w stosunku do toksyn muchomora sromotnikowego: falotoksyn i amatotoksyn [Kohlmünzer]. Działanie odtruwające przejawia się obniżeniem stężenia bilirubiny we krwi oraz normalizowaniem parametrów (AST, ALT, GGT) [Ptasznik, Sadowska A.]. Preparaty zawierające kompleks flawonolignanów są zalecane w długotrwałej terapii chorób wątroby wywołanych alkoholizmem, a także w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu A, B i C. Brak skutków ubocznych w terapii sylimaryną, nawet w dużych dawkach, ma szczególne znaczenie przy leczeniu przewlekłych schorzeń wątroby [Hu i in.]. Zatrucie wątroby może wynikać z przyjmowania silnie działających leków, takich jak cytostatyki w terapii przeciwnowotworowej, leki przeciwwirusowe w leczeniu AIDS oraz antybiotyki. Sylimaryna może zapobiegać dysfunkcjom wątroby i łagodzić skutki uboczne farmakoterapii. Szczególnie istotny jest brak interakcji pomiędzy sylimaryną a lekami syntetycznymi [Hu i in.]. Ze wzglądu na aktywność cytoprotekcyjną, antykancerogenną i przeciwzapalną, sylimaryna może mieć zastosowanie w dermatologii i ochronie skóry [Bhatia i in., Li i in.].Preparaty: SYLIMAROL, SYLITRAX, SYLIFLEX, SYLICYNAR, VERDIN, SYLIVERIN.

Wyciąg z ziela karczocha

W leczeniu schorzeń związanych z zaburzeniami prawidłowego funkcjonowania wątroby, równie często stosowany bywa karczoch zwyczajny Cynara scolymus, roślina z rodziny złożonych Compositae. To wieloletnia roślina zielona, pochodząca z północnej Afryki – z Etiopii, później z Egiptu – skąd następnie przywędrował do południowej Europy. Roślina znana była i ceniona już we wszystkich znaczących krajach antycznej Europy i Afryki – w Rzymie, Grecji i Egipcie. Obecnie uprawiana jest powszechnie w Hiszpanii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Brazylii oraz na południu Stanów Zjednoczonych. Nazwa Cynara pochodzi od łacińskiego słowa cinara, zapożyczonego z greki (kinara), oznaczającego roślinę kolczastą. Również drugi człon nazwy, łacińskie scolymus, pochodzi od greckiego skolos, czyli ostrze. Częścią jadalną rośliny są pędy kwiatowe, ścinane od lipca do pierwszych przymrozków. Do spożycia nadają się pędy kwiatowe dobrze wykształcone, o minimalnej średnicy 6-8 cm, ale krótko przed tym, gdy zaczynają się rozwijać, bowiem rozwarte i ciemne nie nadają się już do jedzenia. Jadalne są także wybielone ogonki liściowe. Te cenione, jadalne części karczocha nie zawierają związków goryczowych, które są obecne w liściach łodygowych i odziomkowych, wykorzystywanych od wielu lat w lecznictwie. Przez wieki, choć wspominali o nim w swych dziełach Pliniusz Starszy czy Galen (ok. 130-ok. 200), karczoch znany był wyłącznie jako roślina warzywna dla wybranych. Pierwsze doniesienia o jego cennych właściwościach leczniczych pochodzą z roku 1716, kiedy to Aleksander Nikolas, mnich z zakonu benedyktynów stwierdził, że stosowanie liści karczocha daje dobre rezultaty w leczeniu żółtaczki. W XIX w. karczoch był wykorzystywany w lecznictwie ludowym także jako środek w leczeniu puchliny wodnej i schorzeń reumatycznych. Jednak największe powodzenie karczocha w terapii rozpoczęło się po II wojnie światowej. Ostatnie dwadzieścia lat to czas intensyfikacji badań naukowych z zakresu fitochemii, farmakologii, toksykologii oraz badań klinicznych, dotyczących tego gatunku. Efektem tych badań, potwierdzających skuteczność terapeutyczną Cynara scolymus, były preparaty lecznicze wprowadzone do obrotu. Substancje czynne, którym karczoch zawdzięcza swe cenne właściwości lecznicze, można podzielić na 4 główne grupy. Pierwszą z nich jest stanowiąca około 2% frakcja kwasów fenolowych, zawierająca najważniejszy związek surowca, jakim jest cynaryna (kwas 1,5-dikawoilochninowy). Drugą grupą związków są flawonoidy, pochodne luteoliny, w tym cynarozyd, czyli luteolino-7 glukozyd. Kolejną grupą związków czynnych są laktony seskwiterpenowe, pochodne guaianolidowe (cynaropikryna i cynarolid), które są silnymi goryczami. W karczochu obecne są także triterpeny, wśród których wymienić można taraxasterol, stigmasterol i beta-sitosterol. Tak bogaty zespół substancji czynnych jest odpowiedzialny za wielokierunkowe działanie farmakologiczne. Wyciągi z rośliny działają żółciotwórczo (cholereticum), pobudzając komórki wątroby do zwiększenia wytwarzania cholesterolu, a następnie przekształcenia go w kwasy żółciowe, będące głównymi składnikami żółci. Działając rozkurczająco na pęcherzyk żółciowy i na drogi żółciowe, działają żółciopędnie (cholagogum). W tym przypadku karczoch jest bardzo cennym lekiem, ponieważ zwiększał przepływ żółci od 127% do ponad 150%. Nie można też zapomnieć o działaniu ochronnym na komórki wątroby (remedium hepatoprotectivum), potwierdzonym w licznych badaniach zarówno na hepatocytach ludzkich, jak i zwierzęcych, prowadzonych w warunkach in vitro oraz in vivo. Jeśli dodamy do tego działanie antycholesterolowe (remedium hipocholesterolemicum), dotyczące szczególnie obniżenia poziomu frakcji LDL (tzw. złego cholesterolu), nie dziwi fakt, że Efekty terapeutyczne ekstraktów są wiązane z kwasami mono- i di-kawoilochinowymi – cynaryną oraz fenolowymi – kawowym i chlorogenowym. Istotnym jest również fakt, że podawanie zwierzętom doświadczalnym ekwiwalentnej, w stosunku do zawartości w ekstrakcie, dawki kwasu chlorogenowego nie skutkowało efektem żółciopędnym czy ochronnym na wątrobę, co potwierdziły nie tylko badania biochemiczne, ale również histopatologiczne. Świadczy to o tym, że chociaż pochodne kwasu kawowego mają istotny wpływ na właściwości lecznicze liści karczochów, to jednak podawane pojedynczo nie są terapeutycznie efektywne. To charakterystyczne zjawisko korzystniejszego działania całych zespołów substancji czynnych, otrzymywanych z roślin leczniczych, niż pojedynczych, wyizolowanych substancji, przekonuje o tajemniczym geniuszu natury i wciąż małej znajomości składu tych ekstraktów. Działanie żółciopędne karczocha uznała Komisja E, zalecając stosowanie jego preparatów w przewlekłych schorzeniach wątroby i woreczka żółciowego, w ilości 3 g dziennie.  
Preparaty: CYNAREX, DIGESTIOL, KARCZOCH i inne

Wyciąg z orczy boldo

Orcza boldo jest dwupiennym krzewem lub drzewem o cienkich gałęziach z naprzeciwległymi sercowatymi liśćmi silnie aromatycznymi. Występuje w Chile i części Peru na stokach gór. Surowcem leczniczym są liście.
Związki czynne w liściach Orczy boldo:
- zespół alkaloidów aporfinowych (0,2%-0,5%) – około 12 związków, głównie boldyna, leurotetanina i laurolitsina
- zespół flawonoidów (ok. 0,1%) – m.in. peumozyd, boldozyd, fragozyd
- olejek eteryczny (2%-3%) zawiera znaczne ilości cinerolu, askarydolu i cymolu.
Boldyna – główny składnik leczniczy Orczy boldo
ABC wiedzy o boldynie
Boldyna, czyli 2,6-dihydroksy-3,5-dimetoksyaporfina jest głównym alkaloidem w liściach Orczy boldo – Peumus boldus. Substancja ta została wyizolowana
w 1872 roku przez Bourgoin. Publikowane od wielu lat badania tego związku wykazały, że ma on następujące własności:
Własności lecznicze boldyny:
- żółciotwórcze (cholereticum), gdyż pobudza hepatocyty wątrobowe do zwiększania wytwarzania żółci;
- rozkurczowe (antispasmodicum) – na mięśnie gładkie, w szczególności w drogach żółciowych, moczowych i jelitach;

- hepatoochronne (hepatoprotectivum) – ochraniające miąższ wątroby przed wewnętrznymi toksynami oraz przed szkodliwym wolnymi rodnikami tlenowymi. To działanie antyoksydacyjne jest dostatecznie intensywne, aby ochronić wątrobę, gdyż boldyna podlega w organizmie procesom farmakokinetycznym pierwszego rzędu, bowiem podana doustnie jest szybko resorbowana i preferencyjnie gromadzi się w wątrobie, gdzie osiąga skuteczne stężenie;
- moczopędne (diureticum) – zwiększa się objętość wydalanego moczu, wraz z nim rozpuszczalne w środowisku wodnym zbędne związki metaboliczne – m.in. kwas moczowy.
Dawkowanie:
Dawka dzienna boldyny wynosi 3-4 mg, podzielonych na porcje. Boldyna jest stosowana jako aktywny składnik preparatów wątrobowych i żołądkowo-jelitowych, zwykle w połączeniu z innymi substancjami współdziałającymi synergicznie.

Działanie lecznicze wyciągów z Orczy boldo:
a. Żółciotwórcze i rozkurczowe;
działanie na pęcherzyk żółciowy i przewody żółciowe oraz na zwieracz Oddiego w dwunastnicy, dla ułatwienia przepływu żółci do jelit;
b. Pobudzające łaknienie (stomachicum);
działanie wskutek zwiększenia sekrecji soku żołądkowego i dopływu żółci następuje pobudzenie czynności trawiennych i przyswajania substancji tłuszczowych oraz innych związków rozpuszczalnych w tłuszczach (np. niektórych witamin, cholesterolu);
c. Moczopędne (diureticum);
działanie jest zależne od obecności w surowcu flawonoidów oraz olejku eterycznego, który ma silne własności odkażające na drogi moczowe. Tylko alkoholowe wyciągi z liści orczy zawierają olejek eteryczny.
d. Zakres stosowania leczniczego:
Wyciągi z Orczy boldo są stosowane w osłabieniu czynności wątroby, zmniejszeniu zdolności wytwarzania potrzebnych ilości żółci, osłabieniu czynności pęcherzyka żółciowego, dyskinezie dróg żółciowych i przewodu pokarmowego, w dolegliwościach po usunięciu pęcherzyka żółciowego oraz w różnych objawach wskazujących na niestrawność – m.in. wzdęcia, ból brzucha, odbijanie, niesmak w ustach, nudności.
e. Dawkowanie wyciągów z Orczy boldo:
Według niemieckiej Komisji E dzienna dawka liści orczy wynosi 3 g lub równoważna ilość w przetworach. Przeciwwskazaniami są: nadwrażliwość na składniki leku, niedrożność dróg żółciowych, niewydolność nerek oraz ostre stany zapalne i owrzodzenia żołądka i jelit.

Preparaty złożone: BOLDOVERA (boldyna, suchy wyciąg z alony, suchy wyciąg z ziela dymnicy), BOLDALOIN (suchy wyciąg z ziela dymnicy, boldyna).

Wyciąg z ostryża długiego (kurkumy)

Kurkuma jest rośliną wykorzystywaną powszechnie jako przyprawa kuchenna kurkuma Curcuma longa. Mniej znana nazwa tej rośliny, należącej do rodziny imbirowatych Zingiberaceae, to ostryż długi. Jest to jeden z najbardziej znanych surowców przyprawowych, pochodzących z Azji, wykorzystywany głównie jako składnik curry. Kłącze kurkumy zawiera jako główne ciało czynne kurkuminę, która jest dominującym związkiem w mieszaninie żółtych barwników kurkuminoidów. W surowcu obecne są także olejek eteryczny (w jego składzie bisabolen, gwajan, zingiberen, ksantorizal, kurkumen oraz turmeron), skrobia, sole mineralne oraz kwas ferulowy, produkt rozpadu kurkuminy, która jest jego dimeryczną pochodną. Kurkumina stosowana jest jako lek żółciopędny, ponieważ pobudza miąższ wątroby do zwiększonego wydzielania kwasów żółciowych oraz ułatwia przepływ żółci, co zapobiega powstawaniu kamieni żółciowych. Działanie surowca uzupełniają właściwości przeciwzapalne i antyoksydacyjne. Kłącze kurkumy zapobiega przerzutom przez inhibicję metaloproteinaz i zwiększenie poziomu tkankowego inhibitora tych enzymów. Jest także czynnikiem antyangiogennym, ponieważ hamuje transkrypcje dwóch głównych czynników, biorących udział w procesie tworzenia nowych naczyń krwionośnych, zaopatrujących rosnący guz, czyli czynnika wzrostu śródbłonka naczyń VEGF i bFGF (czynnik wzrostu fibroblastów). Ponadto zapobiega inicjacji procesu angiogenezy, poprzez zmniejszenie stężenia NO w naczyniach krwionośnych. Dodatkową zaletą, przemawiającą za stosowaniem kłącza kurkumy w terapii przeciwnowotworowej, jest niska toksyczność, jaką charakteryzuje się surowiec.

Preparaty: VERDIN, SOLAREN

Fosfolipidy z nasion soi dostarczają podstawowego budulca błon komórkowych bez których hepatocyty nie mogłyby spełniać swoich funkcji. Szczególnie istotna jest zawartość w preparatach jednej z frakcji fosfolipidów - fosfatydylocholiny, bogatej w wielonienasycone kwasy tłuszczowe zapewniające prawidłową strukturę i właściwości biofizyczne błon komórkowych i lipoprotein transportujących tłuszcze we krwi oraz obniżającej stężenie trójglicerydów (działanie przeciwmiażdżycowe). Poza tym jest ona prekursorem ważnych cząsteczek biologicznych. Wskazaniem do stosowania tego typu preparatów są wszelkiego rodzaju uszkodzenia wątroby (spowodowane alkoholem, niektórymi lekami lub substancjami toksycznymi oraz na skutek przebytej żółtaczki zakaźnej) oraz kamica żółciowa i czynnościowe zaburzenia funkcji dróg żółciowych. Istnieją też prace wskazujące, że mogą one mieć ochronne działanie w niektórych stanach zapalnych przewodu pokarmowego. Leki zawierające fosfolipidy są bezpieczne w stosowaniu, nie wchodzą w interakcje z innymi lekami i nie kumulują się w organizmie. Objawy niepożądane, które mogą wywoływać, ograniczają się zazwyczaj do łagodnych zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego.

Preparaty: ESSELIV FORTE, ESSENTIALE FORTE.

Aminokwasy (głównie L-arginina i L-ornityna, kwas tiazolidynokarboksylowy przekształcający się w L-cysteinę) przyspieszają procesy odtruwania organizmu, wspomagając proces syntezy mocznika z amoniaku oraz korzystnie wpływają na przemiany białek, tłuszczów i węglowodanów w organizmie. Wysokie stężenie amoniaku zatruwa organizm, powstrzymuje przemiany energetyczne i obniża aktywność mózgu. Pozytywne skutki ochronnego działania argininy i ornityny są szczególnie ważne, w przypadku życia w zanieczyszczonym środowisku, spożywania alkoholu i dużych ilości leków (zwłaszcza przeciwnowotworowych, przeciwgruźliczych).

Preparaty: HEPATIL, HEPATENAL MAX, HEPA BALANS
Preparaty złożone:

RAPHACHOLIN C (wyciąg z karczocha, kwas dehydrocholowy, olejek miętowy, suchy wyciąg z korzenia czarnej rzodkwi, węgiel aktywny)

RAPHACHOLIN FORTE (suchy wyciąg z korzenia czarnej rzodkwi, olejek miętowy, kwas dehydrocholowy)

VERDIN COMPLEX (wyciąg z karczocha, wyciąg z rozmarynu)

SYLIMAFORT, HEPATOBON (wyciąg z karczocha, wyciąg z nasion ostropestu plamistego)

GASTROBON (ekstrakt z korzenia i ziela mniszka lekarskiego, ekstrakt z karczocha)

Korzystne jest również stosowanie preparatów wzbogaconych w witaminy z grupy B: B 1, B 2, B 6 i PP - ważnych w prawidłowych procesach przemiany materii np.
SYLIVIT, LIVIT (wyciąg z ostropestu plamistego, witaminy)
HEPATIL VIT (aminokwasy, witaminy)
DOPPELHERZ ACTIV NA WĄTROBĘ (wyciąg z karczocha, kwasy omega-3, witaminy)
HEPASON COMPLEX (wyciąg z karczocha, witaminy)


Jak zapobiegać i leczyć choroby wątroby i woreczka żółciowego?

·        zaburzenia trawienia (niestrawność) związane z niedoborem żółci (utrudnione przyswajanie tłuszczów, wzdęcia, zaparcia) - preparaty żółciopędne, żółciotwórcze, o działaniu rozkurczającym (najlepiej działają preparaty złożone) np. BOLDOVERA, SYLIMAFORT, HEPATO PROTECT, HEPATOBON, GASTROBON

·        stany zapalne dróg żółciowych i pęcherzyka żółciowego, kamica żółciowa i związana z nią kolka żółciowa, cholecystektomia - preparaty żółciopędne i żółciotwórcze pod warunkiem drożności przewodów żółciowych, (polecane są preparaty złożone i zawierające witaminy) np. BOLDOVERA, SYLIMAFORT, HEPATO PROTECT, HEPATOBON, GASTROBON, HEPATIL VIT, DOPPELHERZ ACTIV, HEPASON oraz preparaty fosfolipidów i aminokwasów np. ESENTIALE FORTE, ESSELIV FORTE, HEPATILESS

·        toksyczne i polekowe uszkodzenie wątroby (m.in. poalkoholowe uszkodzenie wątroby), przewlekłe zapalenie wątroby, stłuszczenie i marskość wątroby - preparaty fosfolipidów i aminokwasów np. ESSENTIALE FORTE, ESSELIV FORTE, HEPATIL

·        profilaktyka (dieta kulturystyczna, wysokobiałkowa) i w okresie rekonwalescencji po przebytych chorobach wątroby - preparaty fosfolipidów i aminokwasów np. ESSENTIALE FORTE, ESSELIV FORTE, HEPATIL, HEPATILVIT

Jak stosować preparaty zawierające substancje wspomagające wątrobę?

Zawsze należy przeczytać dołączoną do preparatu ulotkę i zastosować się do informacji w niej zawartych. Nie należy stosować preparatów po terminie ważności.
Preparaty o działaniu żółciopędnym i żółciotwórczym najlepiej stosować po posiłku, najczęściej doraźnie, w razie dolegliwości. Nie dotyczy to osób po zabiegach usunięcia woreczka żółciowego (cholecystektomii), które powinny stosować te preparaty przewlekle.

Dla uzyskania efektu regeneracji wątroby konieczne jest regularne przyjmowanie preparatów przez okres co najmniej 2-3 miesięcy (w przypadku fosfolipidów nawet do 12 miesięcy) w dawkach przewidzianych przez producenta dla danego schorzenia lub przepisanych przez lekarza. Długotrwałe stosowanie preparatów wspomagających wątrobę, przy zachowaniu zalecanego dawkowania, nie wiąże się z wystąpieniem groźnych dla zdrowia efektów ubocznych. Jest wręcz konieczne, gdyż stosowanie mniejszych dawek lub przyjmowanie leku przez krótszy czas nie przyniesie oczekiwanych korzyści.

Jak powinny się odżywiać osoby z chorobami wątroby?

Powinno się do minimum ograniczyć spożycie tłuszczu zwierzęcego, ostrych przypraw, niektórych warzyw i owoców oraz alkoholu. Dieta musi być bogata w białko i węglowodany.
Aby uniknąć nieprzyjemnych dolegliwości w postaci wzdęć czy odbijania dobrze jest podzielić posiłki na mniejsze i zamiast 3 jeść 5 posiłków.

Mleko i jego przetwory zawierają wartościowe białko, ale część z jego przetworów (np. żółty czy topiony ser, sery pleśniowe, masło i śmietana ) jest bogata w tłuszcze i ich spożywanie może być przyczyną bólu u pacjentów z kamicą pęcherzyka żółciowego. Dlatego lepiej jest spożywać odtłuszczone mleko ( tj. 0% tłuszczu ), chudy biały ser, jogurty i kefiry.

U pacjentów ze schorzeniami wątroby przeciwwskazane jest spożywanie tłustej wieprzowiny, wędzonych wędlin i ryb a także konserw o dużej zawartości tłuszczu i ostrych przypraw. Z produktów mięsnych najlepiej spożywać drób i cielęcinę lub chudą wieprzowinę w postaci gotowanej, pieczonej lub duszonej. Nie należy spożywać mięs smażonych na tłuszczu i panierowanych.

Dolegliwości ze strony wątroby mogą wystąpić również po spożyciu ciast z kremem, tortów i czekolady. Można natomiast spożywać niewielkie ilości biszkoptów, herbatników i sucharków oraz galaretki.

Z warzyw przeciwwskazane są kapusta, cebula, czosnek, groch i fasola a z owoców gruszki i śliwki. Pozostałe owoce najlepiej spożywać w postaci przecierów, soków, dobrze rozdrobnionych surówek bez dodatku śmietany czy majonezu. Często wzdęcia brzucha czy objawy bólowe u osób z kamicą pęcherzyka żółciowego powodowane są nie przez zjedzenie warzyw ale przez zastosowane do nich dodatki właśnie takie jak majonez czy śmietana lub ostre przyprawy. Warzywa można również przyrządzać na parze lub gotować i tak przyrządzone zjadać bez dodatku masła.

Brak komentarzy: